نیازسنجی آموزشی پرستاران شاغل در بیمارستان‌های دانشگاه تهران

مقدمه: برنامه‌های آموزشی به منظور تأمین نیازهای آموزشی یادگیرندگان طراحی می‌شوند. لذا شناسایی نیاز، اولین گام در برنامه ریزی آموزشی است. هدف از این پژوهش، تعیین نیازهای آموزشی پرستاران شاغل در بیمارستان‌های دانشگاه‌های تهران می‌باشد. روش کار: پژوهش حاضر، از نوع توصیفی-پیمایشی بود. جامعه آماری آن را تمامی پرستاران شاغل در بیمارستان‌های دانشگاه تهران تشکیل دادند. حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران 361 نفر برآورد شد. روش نمونه‌گیری تصادفی ساده بود. ابزار تحقیق، پرسشنامه محقق ساخته بر مبنای نیازهای آموزشی کوتاه‌مدت و بلندمدت پرستاران بود. تحلیل داده‌ها نیز به واسطه آزمون‌های t تک گروهی و t مستقل از طریق نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 22 انجام شد. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که؛ تفاوت معنی‌داری بین میانگین متوسط با میانگین‌های آزمودنی‌ها در مؤلفه‌های نیازهای آموزشی عمومی و تخصصی وجود داشت) 01/0(P < . با توجه به میانگین‌های حاصله از دوره‌های آموزشی، به ترتیب اولویت، بالاترین میانگین به «آشنایی با بیماری‌های خاص» و پایین‌ترین میانگین به «آموزش خواندن نوار EKG و شناسایی آریتمی های قلبی و مراقبت‌های پرستاری آن» معطوف می‌باشد. و در نهایت با توجه به میزان مقادیر t به دست آمده، تفاوت معنی‌داری بین میانگین‌های پرستاران در زمینه نیازهای آموزشی با تأکید بر پست‌های مختلف (سرپرستار و پرستار) وجود ندارد) 05/0(P > . نتیجه گیری: با توجه به نیازهای اظهار شده توسط پرستاران مبنی بر ضروری بودن برگزاری دوره‌های آموزش عمومی و عدم نیاز به برگزاری دوره‌های آموزش تخصصی در وضعیت حال، پیشنهاد می‌شود که به منظور ارتقای دانش و مهارت کادر پرستاری، برای پرستاران دوره‌های آموزشی کوتاه مدت و بلندمدت برگزار گردد.